Η πλάτη σου πονάει από την ορθοστασία, 6, 10 ή 14 ωρών σερί. Βρωμοκοπάς θαλασσινά και μπαχαρικά. Τρέχεις πάνω κάτω όλη νύχτα. Ζεσταίνεσαι. Τα ρούχα σου κολλάνε στο σώμα σου από τον ιδρώτα. Όλου του είδους οι παράξενες σκέψεις έρχονται στο μυαλό σου.
Πιάνεις αποσπάσματα από συζητήσεις πελατών, καθώς διαρκώς διακόπτεις τις δικές σου με τους συναδέλφους σου.
“Δεν είναι ωραίο; Το εστιατόριο χρηματοδοτεί την οργάνωση σώστε-τους-λύκους.” “Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κοιμήθηκε μαζί του. Τι τσούλα!” “Ναι, οι μαραγκοί μάς δημιουργούν προβλήματα. Θέλουν περισσότερα λεφτά.” “Και μου λέει “Νομίζω οι κοχλιοί μου είναι κακοί”, και του λέω “Τι περίμενες, είναι σαλιγκάρια”, χαχαχαχα.”
Δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς τα προβλήματα της σχέσης σου, αν τάισες την γάτα σου το πρωί, ή πως θα βγάλεις το νοίκι αυτό το μήνα, ήρθε νέα παραγγελία.
Το ίδιο τραγούδι παίζει ξανά. Βάζεις την ίδια κούπα καφέ για το τραπέζι στο παράθυρο -το ίδιο νεαρό ζευγάρι στο δεύτερο ραντεβού. Τους δίνεις το ίδιο ψυχρό, επαγγελματικό χαμόγελο, γυρνάς και περπατάς δίπλα στην ίδια κακόγουστη διακόσμηση και στέκεσαι στο ίδιο σημείο κοιτώντας το πάτωμα της τραπεζαρίας. Πίσω σου, ο λαντζιέρης αφαιρεί το ίδιο (ήδη χρησιμοποιημένο) βούτυρο από ένα πιάτο, και το βάζει σ’ ένα πλαστικό δοχείο βουτύρου.
Αυτό είναι κάτι παραπάνω από deja-vu.
Είναι περίοδος εκλογών. Μια σερβιτόρα έχει τρία διαφορετικά τραπέζια ταυτόχρονα. Οι πελάτες σε κάθε τραπέζι φοράνε κονκάρδες από τρία διαφορετικά πολιτικά κόμματα. Στο πέρασμά της από κάθε τραπέζι, εξυμνεί τους υποψήφιους και το πρόγραμμα του αντίστοιχου κόμματος. Οι πελάτες είναι χαρούμενοι και της αφήνουν καλό φιλοδώρημα. Η ίδια η σερβιτόρα ούτε που θα ψηφίσει μάλλον.
Ένα βράδυ ο λαντζιέρης δεν εμφανίζεται. Τα πιάτα αρχίζουν να στοιβάζονται. Ένας από τους μάγειρες προσπαθεί να βάλει πλυντήριο και ανακαλύπτει ότι αυτό δε δουλεύει. Η πόρτα είναι χτυπημένη και τα καλώδια είναι κομμένα. Κανείς δεν άκουσε γι’ αυτόν τον λαντζιέρη ξανά.
Αυτό ήταν! Ο τελευταίος απαιτητικός πελάτης. Ο τελευταίος μαλάκας προϊστάμενος. Ο τελευταίος τσακωμός με συνάδελφο. Το τελευταίο δύσοσμο πιάτο με μύδια. Η τελευταία φορά που καίγεσαι ή κόβεσαι επειδή βιάζεσαι. Η τελευταία φορά που ορκίζεσαι πως παραιτείσαι και πιάνεις τον εαυτό σου να ορκίζεται το ίδιο δυο εβδομάδες αργότερα.
Ένα εστιατόριο είναι ένα θλιβερό μέρος.
Όλα τα εστιατόρια που έχουν λουλουδάτες περιγραφές στην εφημερίδα, που σερβίρουν μόνο βιολογικό vegan φαγητό, που καλλιεργούν μια hip ατμόσφαιρα, έχουν μάγειρες, σερβιτόρους και λαντζιέρηδες που είναι αγχωμένοι, θλιμμένοι, που βαριούνται και ψάχνουν για κάτι άλλο.