“Είναι μόνο όταν η τακτική καθημερινή πάλη της τάξης εκρήγνυται σε βίαιη δράση ενάντια στην αστική τάξη (το πέταμα ενός προϊστάμενου από το παράθυρο, η σύγκρουση με την αστυνομία σε μαζική συγκέντρωση διαμαρτυρίας κλπ), δραστηριότητες που απαιτούν φανερή εξάσκηση των δημιουργικών ενεργειών, που οι εργάτες νιώθουν τους εαυτούς τους ως ανθρώπους. Ως αποτέλεσμα,η επιστροφή από την απεργιακή περιφρούρηση στην συγκαλυμμένη ταξική πάλη είναι ακόμα πιο απογοητευτική κι από το να μην είχε γίνει ποτέ η απεργία. Η μοριακή ανάπτυξη αυτών των επιθέσεων κι υποχωρήσεων μπορούν μόνο να εκραγούν στην επανάσταση η οποία θα καθιστούσε την εργατική τάξη ικανή να απασχολήσει τις δημιουργικές ενέργειες της όχι μόνο στην καταστροφή των παλιών σχέσεων παραγωγής αλλά και στην εγκαθίδρυση νέων κοινωνικών δεσμών θετικού και δημιουργικού χαρακτήρα.”
Ria Stone
Οι συνθήκες που δημιουργούν εντατική εργασία και εντατική βαρεμάρα σ’ ένα εστιατόριο είναι οι ίδιες που δημιουργούν “νόμο και τάξη” κι ανάπτυξη σε κάποιες χώρες, και πολέμους, λιμούς και φτώχεια σε άλλες.
Η λογική που βάζει τους εργάτες να τρώγονται μεταξύ τους ή μας δένει με την διοίκηση του εστιατορίου, είναι η ίδια λογική πίσω από τα δικαιώματα των πολιτών και την απέλαση των “παράνομων”.
Ο κόσμος που χρειάζεται δημοκρατίες, δικτατορίες, τρομοκράτες και μπάτσους χρειάζεται και εκλεκτά δείπνα, fast food, σερβιτόρους και μάγειρες.
Οι πιέσεις που αισθανόμαστε στην καθημερινή ζωή είναι οι ίδιες που ξεσπάνε σε κρίσεις και καταστροφές που διακόπτουν την καθημερινότητα. Νιώθουμε το βάρος των χρημάτων των αφεντικών μας να θέλει να κινηθεί και επεκταθεί.
Ένα εστιατόριο είναι στημένο από και για την κίνηση του κεφαλαίου. Μας φέρνουν στη παραγωγική διαδικασία και δημιουργούμαστε ως εργάτες εστιατορίου απ’ αυτή την κίνηση. Αλλά εμείς φτιάχνουμε το φαγητό κι εμείς το κάνουμε να πωληθεί. Η κίνηση του χρήματος των αφεντικών μας δεν είναι τίποτα παραπάνω απ’ τη δικιά μας δουλειά, που μετατρέπεται σε κάτι που μας ελέγχει. Προκειμένου να κάνουμε τη ζωή μας υποφερτή, παλεύουμε ενάντια σ’ αυτή τη διαδικασία και τα αφεντικά που επωφελούνται από αυτήν.
Η παρόρμηση ν’ αγωνιστούμε ενάντια στην εργασία και τη διοίκηση είναι άμεσα συλλογική. Καθώς αγωνιζόμαστε ενάντια στις συνθήκες των ίδιων μας των ζωών, βλέπουμε πως κι άλλοι άνθρωποι κάνουν το ίδιο. Για να πάμε οπουδήποτε πρέπει να παλέψουμε πλάι πλάι. Αρχίζοντας να σπάμε τους διαχωρισμούς ανάμεσά μας, οι προκαταλήψεις, ιεραρχίες κι εθνικισμοί αρχίζουν να υπονομεύονται. Καθώς χτίζουμε εμπιστοσύνη κι αλληλεγγύη, γινόμαστε πιο τολμηροί και μαχητικοί. Περισσότερα γίνονται πιθανά. Γινόμαστε πιο οργανωμένοι, σίγουροι, ανατρεπτικοί και ισχυροί.
Τα εστιατόρια δεν είναι στρατηγικά. Δεν είναι το κέντρο της δημιουργίας αξίας στην καπιταλιστική οικονομία. Είναι απλώς ένα πεδίο μάχης σ’ έναν διεθνή ταξικό πόλεμο που όλοι είμαστε μέρος του είτε μας αρέσει είτε όχι.
Στην Ισπανία τον Ιούλη του 1936, εκατομμύρια εργατών οπλίστηκαν και κατέλαβαν τους χώρους εργασίας τους. Οι εργάτες εστιατορίων κατέλαβαν τα εστιατόρια και τα χρησιμοποίησαν για να ταΐσουν τις εργατικές πολιτοφυλακές που πολεμούσαν τους φασιστικούς στρατούς. Αλλά οι ένοπλοι εργάτες δεν πήγαν αρκετά μακριά κι άφησαν το κράτος ανέπαφο. Το Κομμουνιστικό Κόμμα σύντομα κατέλαβε την εξουσία και την αστυνομία, φυλάκισε ή εκτέλεσε τους ριζοσπάστες εργάτες κι αντέστρεψε τα περισσότερα κέρδη της επανάστασης. Μέσα σ’ ένα χρόνο τα εστιατόρια ήταν σχεδόν πίσω στην κανονικότητα και σερβιτόροι έπαιρναν τιπς ξανά, αυτή την φορά από ηγέτες του Κόμματος.
Κάθε φορά που επιτιθόμαστε στο σύστημα αλλά δεν το καταστρέφουμε, αλλάζει, κι αλλάζει κι εμάς και το πεδίο της επόμενης μάχης. Τα κέρδη στρέφονται εναντίον μας, κι εμείς είμαστε κολλημένοι στην ίδια κατάσταση -στη δουλειά. Τα αφεντικά προσπαθούν να μας κάνουν να συνεχίσουμε να ψάχνουμε για ατομικές λύσεις, ή λύσεις μέσα σ’ έναν εξατομικευμένο χώρο εργασίας. Ο μόνος τρόπος που μπορούμε να ελευθερώσουμε τους εαυτούς μας είναι να διευρύνουμε και να οξύνουνε τον αγώνα μας. Να εμπερικλείσουμε εργάτες από άλλους χώρους εργασίας, άλλες βιομηχανίες κι άλλες περιοχές. Να επιτεθούμε περισσότερο και σε πιο βασικά σημεία. Η επιθυμία να καταστρέψουμε τα εστιατόρια γίνεται η επιθυμία να καταστρέψουμε τις συνθήκες που δημιουργούν εστιατόρια.
Δεν παλεύουμε απλά για αντιπροσώπευση ή έλεγχο στη παραγωγική διαδικασία. Ο αγώνας μας δεν είναι ενάντια στο κόψιμο λαχανικών, πλύσιμο πιάτων ή σερβίρισμα φαγητού. Είναι ενάντια στον τρόπο που όλα αυτά φέρνονται εις πέρας σ’ ένα εστιατόριο, αποκομμένα από άλλες δραστηριότητες, γίνονται μέρος της οικονομίας και χρησιμοποιούνται για την επέκταση του κεφαλαίου. Η αρχή και το τέλος αυτής της διαδικασίας είναι μια κοινωνία από καπιταλιστές κι ανθρώπους αναγκασμένους να δουλέψουν γι’ αυτούς. Θέλουμε ένα τέλος σ’ αυτό. Θέλουμε να καταστρέψουμε την παραγωγική διαδικασία, σαν κάτι έξω από εμάς και εναντίον μας. Παλεύουμε για έναν κόσμο όπου η παραγωγική μας δραστηριότητα εκπληρώνει μια ανάγκη, κι είναι έκφραση των ζωών μας κι όχι επιβολή πάνω μας σε αντάλλαγμα για έναν μισθό -έναν κόσμο όπου παράγουμε ο ένας για τον άλλον άμεσα, και όχι για να πουλήσουμε ο ένας στον άλλον. Ο αγώνας των εργατών εστιατορίου είναι τελικά για έναν κόσμο χωρίς εστιατόρια ή εργάτες.